door Epic Agility | jun 3, 2024
Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Zo ook voor Jorrit Kortink, die in Scrum stapte bij Rabobank en daarna teams begeleidde bij Essent en De Nederlandsche Bank (DNB). Als Scrum Master breng je een bepaalde scherpte in het team. Dus waarom zou je dat niet doorzetten tot aan het afscheidritueel? Jorrit neemt op geheel eigen wijze afscheid, met een kaartje én een roddel. Want volgens hem is elk gesprek een kans op diepe reflectie, feedback en persoonlijke groei. Hoe? Dat laten we hem zelf vertellen.
Vorige week heb ik afscheid genomen bij DNB.
Daarin heb ik twee dingen gedaan die ik zelf waardevol, spannend en net ff anders vind en daarom ook graag met jullie deel.
Het kaartje
Sinds ik een jaar geleden afscheid heb genomen bij Rabobank, doe ik mijn afscheid op een manier die net ff anders is.
Ik schrijf namelijk een kaartje.
Nu denk jij: Wow, een kaartje.
Maar ik schrijf geen gewoon kaartje. Ik schrijf een individueel kaartje voor alle leden in mijn team(s). En ook niet zo’n generiek kaartje met ‘bedankt voor onze samenwerking’, maar zo’n openvouwend kaartje waarvan ik beide kantjes zo goed als vol schrijf.
Bij Rabobank waren dit ongeveer 15 kaartjes, bij Essent ongeveer 10, en bij DNB waren het er 7.
Ik probeer voor iedereen iets te schrijven over hoe ik onze samenwerking heb beleefd. Wat ik van ze heb geleerd, wat ik bijzonder aan ze vind, en waar ik ze aan zal herinneren. Ik focus op positiviteit, complimenten en waardering.
Het schrijven van die kaartjes is altijd een bijzondere ervaring. Als je 15 inhoudelijke kaartjes moet schrijven leer je namelijk heel snel om niet te lang na te denken over je woorden en vooral in een flow vanuit je hart te schrijven.
Bij sommige mensen gaat dat schrijven vanzelf, bij sommige mensen kost het wat meer moeite.
Soms kom ik ruimte te kort, soms heb ik na één kantje alles gezegd wat er te zeggen is.
Bij sommige mensen liggen de positieve kwaliteiten bovenop, bij sommige mensen de struggles die we hebben gehad. Dat schrijf ik dan ook op.
Waar ik in ieder geval van wegblijf is het geven van een laatste feedbackpuntje. Daar zijn deze kaartjes niet voor.
Het meest uitdagende is om de struggles die ik heb ervaren om te draaien naar een positieve kwaliteit.
Daarna volgt de reflectie op waarom ik het als zo uitdagend heb ervaren.
Met het schrijven van de kaartjes herleef ik de (soms korte, intense) samenwerking nog één keer opnieuw en leer ik naar iedereen met waardering kijken.
En dat is misschien wel het meest leerzame van de hele oefening.
Het roddelen
Ik zit al jaren te spelen met het idee om feedback op te halen via de ‘roddelmethode’. Bij de roddelmethode gaan meerdere mensen in gesprek over een vraag, waarbij de indiener zich omdraait en dus alleen kan luisteren.
Het is mijn favoriete (intervisie)methode omdat het transparant is en uitnodigt om ‘achter je rug om’ over je te praten, terwijl je zelf niet mag deelnemen. In mijn ervaring krijg je daarmee een eerlijker en completer beeld dan in 1 op 1 gesprekken.
Maar ik vind het ook f*cking spannend, want wat gaan ze over me zeggen.
Bij mijn DNB-collega’s heb ik de stap gewaagd en ze gevraagd om een antwoord te bedenken op de vraag: “Stel dat je een gebruiksaanwijzing van mij moest opschrijven, wat zou je daarin zetten?”
Met als aanvullende instructie om te denken aan eigenaardigheden, krachten, valkuilen, allergieën, voorkeuren, etc.
De feedback die ik kreeg was prachtig, duidelijk, waardevol. Vaak herkenbaar, dat ik móet weten waarom iets gedaan moet worden en anders niks doe. Dat ik patronen benoem die bij anderen nog in hun achterhoofd zitten.
Maar eigenschappen werden ook van meerdere kanten belicht. Dat het benoemen van patronen op het verkeerde moment het hele proces kan vertragen of lamleggen. Dat het been daarbij soms wat té gestrekt is.
Dat ik grappen kan maken die op of over het randje zijn werd door iedereen herkend. De waardevolle aanvulling was dat ik ook incheck of mijn excuses aanbied als ik zie dat het iemand iets gedaan heeft.
Het allermooiste was wel dat de groep door mij te bespreken ook dichter bij elkaar leek te komen. Ze lachten veel. Om mij, om dingen die ik gedaan had, om situaties.
Na het roddelen heb ik nog doorgevraagd op een paar specifieke woorden en situaties. In 15 minuutjes had ik meer waardevolle buit binnengehaald dan ik in 4 uur aan 1 op 1-tjes had kunnen doen.
Mijn stijl
Deze twee dingen werden in al hun afwijkendheid enorm goed ontvangen. Ze zijn voor mij bovenal een bevestiging dat ik dingen mag doen op mijn manier.
Die manier is vaak ‘net ff anders’. Niet eenvoudig, vaak spannend, meestal overtreffend.
Wat doe jij om af te wijken?
Als Agile Coach en Scrum Master probeert Jorrit de werkende wereld elke dag een beetje beter te maken. Bij zijn teams bij onder andere Essent, Rabobank en DNB zijn psychologische veiligheid, lidmaatschap en gelijkwaardigheid vaste thema’s. Bij Epic Agility vinden we in Jorrits unieke aanpak een reflectie van wat wij het meest koesteren: een onvermoeibare inzet voor innovatie en de moed om conventies te doorbreken om zo teams te transformeren.
